مارسل دوشان؛ هم صحبتی در عصر

برهم کنش تماشاگر اثر را می‌سازد. بدون این برهم‌کنش، نقاشی در زیر شیروانی محو می‌شود، اثر هنری وجود واقعی نخواهد داشت.

شنبه ۱۶ آذر ۱۳۹۸ - ۱۱:۱۱

کد خبر : ۴۶۷۶۰

مارسل دوشان: هم صحبتی در عصر

Marcel Duchamp: The Afternoon Interviews

نویسنده: کالوین تامکینز

مترجم: پیمان غلامی

ناشر: نشر بان

شابک: 4-10-6414-622-978

کالوین تامکینز

برهم کنش تماشاگر اثر را می‌سازد. بدون این برهم‌کنش، نقاشی در زیر شیروانی محو می‌شود، اثر هنری وجود واقعی نخواهد داشت. نقاشی همواره به دو قطب متکی است، تماشاگر و سازنده، و جرقه‌ی برآمده از این کنش دو قطبی به چیزی منجر می‌شود، مثل الکتریسیته نگویید هنرمند متفکری بزرگ است چون او تولیدش می‌کند. هرگز چیزی بدتر از هنرمند به منزله‌ی یک مغز متفکر ندیده‌ام. تا وقتی تماشاگر بگوید: (شما چیزی حیرت‌آور تولید کرده‌اید)، هنرمند هیچ‌چیز تولید نکرده. تماشاگر حرف آخر را درباره‌ی اثر می‌زند. تماشاگر قدر هنرمند مهم است. اگر هیچ تماشاگری در کار نباشد هنری وجود ندارد، دارد؟ هنرمندی که به هنر خودش نگاه می‌کند کافی نیست. او باید یکی را داشته باشد که به اثرش نگاه کند. برای من تماشاگر تقریبا اهمیت بیش‌تری از هنرمند دارد، چون نه فقط نگاه می‌کند بلکه قضاوت هم می‌کند. فکر می‌کنم این راهی برای ورود نقش بی اهمیت هنر به جامعه است. این بازی کوچکی بین تماشاگر و هنرمند است. تماشاگر بخشی از ساختن نقاشی است، اما با صرف عمل نگاه کردن تاثیری اهریمنی را هم اعمال می‌کند.