مقاوم‌سازی موزه ملی با همکاری ایتالیا و ژاپن
به گزارش روابط عمومی مرکز تجسمی حوزه هنری به نقل از ایرنا، جبرائیل نُوکَنده، گفت: موزه باستان ایران و ایتالیا از دیرباز با یکدیگر همکاری گسترده‌ای داشتند و از دهه ۸۰ نیز ایتالیا طرح محتوایی برای مقاوم‌سازی موزه ایران باستان انجام داده و این طرح در دو جلد نیز منتشر شده است.
وی گفت: ژاپن و ایتالیا از جمله کشورهایی هستند که قرار است در بازسازی موزه ایران باستان با ایران همکاری داشته باشند.
نُوکَنده با اشاره به سابقه ۶۰ ساله همکاری نزدیک ایران و ایتالیا در حوزه میراث، گفت: شش دهه همکاری، بخش مهمی از تاریخ چندین هزارساله باستان‌شناسی جهان را رقم می‌زند که نگاه و تلاش خود را معطوف به یافتن ناشناخته‌هایی از گذر تمدن در سرزمینی کرده که بهشت باستان‌شناسان لقب گرفته است.
وی با بیان این که فرهنگ و تمدن غنی ایران، مرزها را در نوردیده و بسیاری از باستان‌شناسان ایرانی و غیرایرانی را مجذوب خود کرده است تا لایه‌های تمدنی این میراث فرهنگی جهانی را کشف و برای دیگران بازگو کنند، گفت: ایران و ایتالیا در این دوران همکاری خوبی بایکدیگر داشتند. و این شکل از رابطه پایدارترین شکل دوستی است که دولت‌ها و سیاستمداران به دیده احترام به آن می‌نگرند، چشم‌انداز خوشایندی در روابط همه‌جانبه دو کشور وجود دارد که می‌تواند الگویی خدشه‌ناپذیر برای سایر جوامع باشد.
رئیس کل موزه ملی ایران اضافه کرد: موزه ملی ایران در حوزه میراث فرهنگی با کشورهای متعددی همکاری دوجانبه دارد و از آن جمله می‌توان به برگزاری نمایشگاه‌های موزه‌ای با کشورهای متعدد نام برد.
موزه‌ها انواع مختلفی دارند. موزه‌های مردم شناسی، موزه‌های علوم و تاریخ طبیعی، موزه‌های فضای باز، کاخ موزه‌ها و … . یکی از معروف‌ترین و پرطرفدارترین انواع موزه‌ها، موزه‌های باستان شناسی هستند که تقریبا در اکثر شهرهای بزرگ و با قدمت دنیا، یک نمونه از آن‌ها وجود دارد.
موزه‌های باستان‌شناسی همانند پل‌هایی هستند که بین بازدیدکنندگان و تاریخ ارتباط بر‌قرار می‌کنند و موجبات رشد و افزایش دانش و آگاهی از گذشته و تاریخ کشور را فراهم می‌کنند. ایده ایجاد موزه درون شهرها برای بازدید عموم، در قرن ۱۸ میلادی و پس از انقلاب صنعتی فرانسه شکل گرفت. به طوری که مجموعه موزه لوور اولین موزه‌های عمومی در جهان بودند که در پاریس شکل گرفتند.
آثاری که در موزه‌های باستان‌شناسی نگهداری می‌شوند، معمولا به روش‌های گوناگونی مثل حفاری‌های مستقیم گروه‌های باستان‌شناسی، خرید اشیاء از کلکسیون دارها، خرید از طریق بازاهای چکشی، بدست آوردن آن‌ها از طریق قاچاق و … گردآوری می‌شوند.
سردر اصلی طرح موزه ملی ایران اثر معمار و باستان‌شناس فرانسوی آندره گدار، برگرفته از فضای معماری دوره اشکانیان و ساسانیان و به صورت طاق یا ایوانی بلند همانند ایوان کسری در تیسفون و کاخ الحضر در شمال عراق ساخته شده است. ساخت این ایوان را به دو بنّای معروف ایرانی به نام‌های عباسعلی معمار و استاد مرادعلی تبریزی نسبت می‌دهند.
این ایوان‌ها در تاریخ کشور در واقع به مانند فیلتری بین فضای بیرونی و درونی، معماری دست‌ساز و محیط‌زیست و تلفیق طبیعت با خدا هستند. در آن زمان، زمینی به مساحت ۵۵۰۰ متر مربع برای ساخت موزه اختصاص داده شد. خود بنای موزه ۱۱۰۰۰ متر مربع است و ۲۷۴۴ متر هم زیر بنای آن است. این بنا در سه طبقه ساخته شده که از سه قسمت فضای ورودی، قسمت نمایش دادن اشیاء و بخش اداری تشکیل شده است.
سالن اصلی و همکف موزه ایران باستان حدود ۲۰۰۰ متر مربع مساحت دارد و در دو طرف دیوار‌های آن پنجره‌هایی هلالی شکل، برای تامین نور طبیعی داخل موزه تعبیه شده است.
افزایش کاوش‌های باستان شناسی در کشور و کشف اشیای تاریخی بی‌شمار از دوران‌های مختلف از جمله دوره اسلامی، باعث ساخت انبار‌ها و مخازنی در زیر زمین مجموعه شد. در نهایت به دلیل افزایش تعداد این آثار، علاوه بر نوسازی‌هایی که در جهت بهبود نگهداری از این آثار تاریخی صورت گرفت، در سال ۷۵ اشیای اکتشافی از دوران اسلامی را به ساختمان مجاور موزه ایران باستان (موزه دوران اسلامی) انتقال دادند. امروزه به مجموع موزه ایران باستان و موزه دوران اسلامی، موزه ملی ایران می‌گویند.
