زبان سیاست
«زبان سیاست» عنوان کتابی است نوشته ایدریئن بیرد که توسط دکتر محمدرضا اصلانی ترجمه شده و نشر فرهنگ نشر نو در سال 1397 آن را منتشر کرده است.
این کتاب با ترجمه‌ای دقیق و روان، شرحی است بر برخی از حوزه‌ها که دانشجویان علوم سیاسی و زبان‌شناسی علاقه دارند تا در آن پژوهش کنند. داده‌های کتاب برای تبیین برخی اصول کلی است، و نه تحلیل بسیار دقیق مسایل خاص سیاسی.
فصل اول کتاب به کند و کاو در چند برداشت متداول و معمولا منفی از سیاست و سیاست‌مداران می‌پردازد.
فصل دوم روی برخی موضوعات معنی‌شناسی تمرکز دارد. این فصل بررسی می‌کند که استعاره، کنایه، قیاس و «چرخش» در گفتمان سیاسی چگونه به کار می‌رود و این که هر معنایی نسبی است.
فصل سوم و چهارم به مبارزات انتخاباتی، شعارها، پوسترها، بیانیه‌های سیاسی، مبارزات محلی و گزارش‌های مطبوعاتی می‌پردازد و آن‌ها را تجزیه و تحلیل می‌کند.
در فصل پنجم به جنبه‌های گوناگون سخنرانی‌ها و بیانات سیاسی پرداخته شده است.
اما فصل ششم که فصل آخر کتاب است، شیوه‌های پاسخ دادن سیاست‌مداران به پرسش‌ها در مجلس و در هنگام مصاحبه با رسانه‌ها را تحلیل می‌کند.
نکتۀ جالب این است که در بخش اول این کتاب، قسمتی هم به طنز در سیاست‌مداران اختصاص دارد و این‌که طنزپردازان چگونه با طنز به نظام‌ها و شخصیت‌های سیاسی حمله می‌کنند.
در اولین نمونه، نقیضه‌های طنزآمیز در اثر ادبی کلاسیک «سفرهای گالیور» نوشتۀ جاناتان سوئیفت تحلیل می‌شود و این‌که چگونه سوئیفت دو استعارۀ سیاسی «پریدن» و «خزیدن» را به زبان سیاست افزود.
نمونۀ دوم تحلیل مقاله‌های «بیل عزیز» از مجلۀ پرایوت است. این مقاله‌ها شامل نامه‌هایی است که همسر مارگارت تاچر به هم‌بازی گلفش نوشته است. او نخست‌وزیر بریتانیا را به طنز می‌کشد و نشان می‌دهد همسر تاچر ثروتمند و خودکامه نظر مساعدی به سیاست‌مداران نداشت.
زبان سیاست این‌گونه آغاز می‌شود:
«وقتی که نخست‌وزیر بریتانیا هارولد ویلسن گفت: «در سیاست یک هفته زمان درازی است» به این واقعیت اشاره می‌کرد که موفقیت و شکست سیاسی هرگز دور از هم نیستند و یک هفته می‌تواند در هر یک از این دو مورد تفاوت زیادی ایجاد کند.»
دکتر محمدرضا اصلانی که پیش از این کتاب‌های ارزنده‌ای چون فرهنگ واژگان طنز را تالیف کرده است، ترجمۀ کتاب زبان سیاست را تقدیم کرده است به:
«روح پاک شهیدان گمنام انقلاب مشروطه، همان عزیزانی که در فراز و نشیب‌های تاریخ به فراموشی سپرده شدند و دیگر حتی در گورستان‌ها هم نشانی از آن‌ها نیست!»
روح الله احمدی – دفتر طنز حوزه هنری
