ترکیب بندیِ عجیبِ تابلوی "زنی با گل های داوودی"

زنی با گل های داوودی/ رنگ و روغن روی بوم/ 1865/ موزه متروپولیتن نیویورک سیتی

تابلوی "زنی با گل های داوودی" یک کمپوزیسیون عجیب است. معمولا پرتره قسمت وسط بوم را اشغال می کند ولی "ادگار دگا" این پرتره را به کنار بوم کشیده است. مدل "دگا" معمولا یا مستقیما به بیننده یا چیزی در داخل چارچوب تابلو را می نگرد و یا خواب آلوده فضا را مشاهده می کند. این زن به خارج از تابلو به چیزی که ظاهرا برای او آشناست ولی برای ما نامشخص و آزارنده است می نگرد. یک پرتره ساز متوسط درخشان ترین رنگ ها و قوی ترین کنتراست ها را به طریقی مورد استفاده قرار می دهد که موجب جذابیت گردد. اما "دگا" نه تنها مرکز تابلو را با گل های درخشان اشغال کرده و موضوع اصلی را که پرتره باشد در کنار تابلو جا داده است؛ او همچنین زن را با تک رنگ کشیده و صورت او را با یک دستش پنهان کرده است. "دگا" با تخلف از تمام قراردادهای کمپوزیسیون پرتره ی تابلویی را به وجود می آورد که بسیار جالب تر از بیشتر آثار نقاشانی است که از قواعد پیروی می کنند.

چرا "دگا" با این شیوه ی ترکیب بندی می کند؟ "دگا" از ما می خواهد تا احساس کنیم که به صورت تصادفی با زنی در کنار گل داوودی برخورد کرده ایم. "دگا" فریفته ی جزییات زندگی شده است. او کمپوزیسیون قسمت اعظم تابلوهایش نظیر این یکی را مثل اینکه بخشی از یک کمپوزیسیون بزرگ تر باشد انتخاب می کند. اما این تصادف کاملا کنترل شده است. "دگا" هرگز در تله ی ابداع به خاطر خود ابداع نمی افتد. کمپوزیسون های او همیشه در ضمن اینکه اصالت دارند ساده اند و در ضمن برانگیزنده بودن مطلب هستند.

"دگا" طبیعتا به زندگی به عنوان منظری موقتی می نگرد و لحظه و مکان را دقیقا مشخص می سازد. در این تابلو با زنی رو به رو هستیم که قادر به فکر کردن و عمل کردن در محیطی به خصوص و شیوه ای به خصوص است.

بخش هایی از تابلو: