باید در طراحی کتاب‌های درسی روی خوشنویسی سرمایه‌گذاری کنیم
به گزارش روابط عمومی مرکز تجسمی حوزه هنری به نقل از هنر آن لاین، حسین غلامی مدرس انجمن خوشنویسان ایران درباره جایگاه خوشنویسی در جامعه امروز ایران گفت: برقراری ارتباط میان مردم و خوشنویسی، ارتباطی با فضای کار حرفه‌ای و هنری خوشنویسی ندارد، بلکه به فضای آموزش و پرورش برمی‌گردد و باید در طراحی کتاب‌های درسی روی خوشنویسی سرمایه‌گذاری کنیم. در خوشنویسی حرفه‌ای هم معمولا می‌گوییم اولین حضور هنرجو در کلاس خیلی مهم است و بسیاری از نکاتی که در آینده هنری او تأثیر دارد را همان استاد اولیه تعیین می‌کند. به همین مصداق اگر در سطح وسیع‌تر به عموم مردم نگاه کنیم، این اتفاق باید از مدارس آغاز شود.
غلامی ادامه داد: در گذشته تمام کتب درسی دست‌نویس بود و از روی آن‌ها چاپ می‌شد. دانش آموزان از روی این کتاب‌ها می‌خواندند و ارتباط مداوم باعث می‌شد از خوشنویسی تأثیر بگیرند. حتی افرادی با چند کلاس سواد و بدون گذراندن دوره آموزشی، بهترین خط را داشتند و نمونه آن در سندهای مختلف موجود است. بنابراین باید ضعف‌ها را از پایه اصلاح کنیم تا بتوانیم تأثیری که به لحاظ زیبانویسی مدنظر داریم را ایجاد کنیم. در این صورت بدون هیچ دغدغه و زحمتی مردم هم می‌توانند زیبا بنویسند و هم راحت خط نستعلیق را بخوانند.
نفر اول جشنواره خوشنویسی جهان اسلام در سال 1376 افزود: اقداماتی در این زمینه صورت گرفته اما چون دنباله‌دار نبوده است، بدون نتیجه مانده‌اند. ضمن اینکه معلم‌های دبستان که همه درس‌ها را به کودکان تدریس می‌کنند، شناخت خط هم برای آن‌ها مهم و ضروری است، اما این شناخت وجود ندارد. به طبع هرچه این مسائل کمرنگ شده، رفته‌رفته چیزهایی را از دست داده‌ایم.
غلامی ادامه داد: در زمینه کار حرفه‌ای، انجمن خوشنویسان در چند دهه زحمت زیادی در این حوزه کشیده تا بتواند فضایی ایجاد کند که افراد علاقه‌مند به‌صورت تخصصی روی این موضوع کار کنند. اما گسترش زیاد، همگانی شدن آن و افزایش تعداد خوشنویسان باعث می‌شود نیاز داشته باشیم حمایتی از جهت کار و اقتصاد هنر برای این افراد وجود داشته باشد تا آن‌ها همان‌طور که عاشقانه آمدند و عمر خود را بر سر خوشنویسی گذاشتند، بتوانند زندگی خود را نیز تأمین کنند. متأسفانه استعدادهای خوب زیادی داشتیم که به دلیل مسائل اقتصادی از خوشنویسی دور شدند. هنرمند باید بتواند از این کار امرار معاش کند تا بعد آن را در مراحل بالاتر ادامه دهد، اما چون چنین امکانی نیست بعد از چند سال خوشنویسی را رها می‌کنند یا بسیار کمرنگ می‌شوند.
او درباره اقتصاد هنر خوشنویسی گفت: بخشی به خود هنرمند برمی‌گردد و او از جایی که کارش قابل ارائه می‌شود می‌تواند در قالب نمایشگاه کارهایی انجام دهد و اگر اسم و رسمی در رشته خود پیدا کند و مخاطبان طالب کار او باشند می‌تواند سفارش‌هایی را دریافت کند. اما بخش دیگر به متولیان فرهنگ و هنر برمی‌گردد و آن‌ها باید زمینه اشتغال را برای هنرمندان فراهم کنند. بارها طرح‌هایی در سطوح مختلف بررسی شده اما جنبه عملی به خود نمی‌گیرد یا در حد جرقه‌ای کوچک بوده و بعد فراموش شده است. در سال‌های گذشته که کامپیوتر فراگیر نبود، در اداره‌ها یک خوشنویس حضور داشت که متن‌های مورد نیاز را بنویسد. به این ترتیب خوشنویس هم به تمرین هنر خود می‌پرداخت و هم یک درآمد ثابت از طریق هنر داشت. البته عده‌ای از هنرمندان هم علاقه نداشتند در چنین فضایی باشند و سعی می‌کردند مستقل و با فعالیت‌های خلاقانه چرخه زندگی را بچرخانند.
نفر برگزیده دومین جشنواره خوشنویسی جهان اسلام در سال 1381، درباره فعالیت‌های اقتصادی و حراج‌هایی که برای آثار خوشنویسی انجام می‌شود گفت: برگزاری حراج‌های هنری به عنوان یک حرکت برای فروش آثار هیچ ایرادی ندارد، ولی اینکه در دل حراجی‌ها چه اتفاقی می‌افتد پیچیدگی‌های خود را دارد. این رویدادها زمانی مفید است که عادلانه باشد و صریح و شفاف کار کند. چکش زدن‌های بی‌جا و بالا بردن صوری قیمت در آن نباشد و هنرمند، خریدار و سیاست‌گذاران همه شفاف عمل کنند. نباید شرایط به‌گونه‌ای باشد که عده‌ای با یاد گرفتن راه و رسم حراج‌ها، سود اصلی را از خرید و فروش آثار به دست آورند و هنرمند در درجه بعدی قرار بگیرد.
