پرویز تناولی: «هیچ» مرا رها نمی‌کند
آقای تناولی تا چه زمانی به ساخت «هیچ»هایتان ادامه می‌دهید؟ ـ «فکر می‌کردم پایان آن می‌رسد اما نرسیده و گویا هنوز جا دارد...»
این روزها در «باغ کتاب تهران» نمایشگاهی از مجسمه‌های پرویز تناولی و ۴۰ نفر از شاگردانش برپاست و تا ۱۲ مرداد ماه ادامه دارد.
ایسنا از این مجسمه‌ساز پیشکسوت درباره این نمایشگاه می‌پرسد و او پاسخ می‌دهد: من و ۴۰ نفر از شاگردانم در این نمایشگاه حضور داریم. شاگردان جاافتاده‌ای که هرکدام هنرمند هستند و در بازار هنر حضور دارند و هیچ‌کدام تازه‌کار نیستند. این‌ها شاگردان منتخب هستند و ۴۰ شخصیت کاملا متفاوت دارند؛ هر کدام با شخصیت خودش کارش را انجام داده است. من حداقل سهم را دارم و با سه، چهار کار از مجموعه «هیچ» در این نمایشگاه شرکت کرده‌ام تا شاگردانم دور هم جمع شوند و نمایشگاهی برگزار کنند.
تناولی در ادامه درباره وجه مشترک آثار این نمایشگاه توضیح می‌دهد: وجه مشترک کار آن‌ها، مجسمه‌سازی معاصر ایران است. من می‌خواستم بگویم مجسمه‌سازی معاصر ایران شکل گرفته، متولد شده و وجود دارد. زمانی مجسمه‌سازی معاصر نداشتیم و اگر داشتیم منحصر به یکی دو نفر بود اما در حال حاضر این مقوله وجود دارد و این ۴۰ نفر نمونه آن هستند. مطمئن هستم هنرمندان بیشتری می‌شد انتخاب کرد اما دیگر در گالری جا نبود.
او درباره انتخاب نام «هیچ و همه» برای این نمایشگاه مجسمه‌سازی بیان می‌کند: چون من با «هیچ»هایم شرکت کردم و بقیه «همه» هستند؛ البته نمی‌شد نام نمایشگاه را طولانی‌تر کرد.
تناولی سپس درباره تازه‌ترین مجسمه «هیچ» که در این نمایشگاه رونمایی شد، اظهار می‌کند: ساخت این مجسمه به سال ۲۰۱۸ برمی‌گردد؛ یک «هیچ» بزرگ است که آن را در خارج از کشور خلق کرده‌ام.
این هنرمند در پاسخ به این پرسش که تا چه زمانی به ساخت «هیچ»هایش ادامه می‌دهد؟ می‌گوید: «هیچ» من را رها نمی‌کند؛ هر زمان که آن را رها کردم او دوباره به سراغم آمد در نتیجه بیش از ۴۰ سال است که «هیچ» می‌سازم. فکر می‌کردم پایان آن می‌رسد اما نرسیده و گویا هنوز جا دارد.
او با تاکید اضافه می‌کند: من دلم می‌خواست دنیا را پر از «هیچ» کنم؛ نتوانستم این کار را انجام بدهم اما «هیچ»های بسیاری ساختم و جا دارد بازهم بسازم.
تناولی در واکنش به اظهارات یکی از اعضای شورای شهر تهران مبنی بر آماده‌سازی شرایط برای نمایش آثار این مجسمه‌ساز در سطح شهر، می‌گوید: اگر محل‌های مناسبی در اختیار من بگذارند حتما مایل هستم مجسمه‌هایم در سطح شهر نصب شود. تهران شهر بزرگی است و جاهای مختلفی دارد.
او ادامه می‌دهد: تهران یک نقطه ندارد که مورد توجه من باشد، پارک‌ها و گذرگاه‌های زیادی دارد. من جاهایی که محل عبور و مرور مردم هست را خیلی دوست دارم. البته هر مجسمه‌ای باید در جای خودش نصب شود و جلو جلو نمی‌توان تصمیم گرفت.
این مجسمه‌ساز بار دیگر موضوع آثارش در شهرداری تهران را پیش می‌کشد و اظهار می‌کند: مجسمه‌های عمده من در شهرداری محبوس مانده و تمام تلاشم این است که آن‌ها را دوباره به من بازگردانند. تعداد زیادی از آن‌ها صدمه دیده که باید مرمت شود و اگر این اتفاق رخ بدهد حتما نمایشگاه‌هایی را برگزار خواهم کرد.
