سعید صادقی : اعتقادی به گرفتن عکس رنگی از جنگ ندارم
سعید صادقی عکاس جنگ می گوید آن روزها نگاتیو سیاه و سفید به سختی پیدا می شد ناگزیر شده بخشی از عکس هایش را رنگی بگیرد وگرنه معتقدست عکس جنگی بهتر است سیاه و سفید باشد.
سعید صادقی عکاس جنگ که نمایشگاه آثارش با عنوان «ساکنانِ دل» تا ۱۳ خردادماه در گالری فرشته ادامه دارد درباره این آثار به خبرنگار مهر گفت: ۱۴ فریم از عکس‌هایم با سه ذهنیت شخصی در این نمایشگاه روی دیوار رفته است؛ اول اینکه من هنوز در حال جستجوی آدم هایی هستم که عکس شان را در سال های جنگ گرفته‌ام و دوم اینکه می خواستم پاکی چهره های فداکار رزمندگان دفاع مقدس را تصویر کنم. چهره هایی که در این عکس ها می‌بینید اعتماد، صداقت و تعلق خاصی نسبت به این آب و خاک دارند. سوم اینکه می خواستم با نمایش این تصاویر ارتباط بین نسلی ایجاد کنم تا جوانان از صداقت و پاکی رزمندگان مطلع شوند.
وی با تاکید بر اینکه این تصاویر میان مرگ و زندگی ثبت شده است، تصریح کرد: قصدم از برپایی این نمایشگاه تغییر نگاه به عکاسی جنگ است چون نسبت به عکاسی جنگ، نگاهی کارشناسانه، محققانه و غیرکلیشه ای دارم. قصدم این بود که نسل ها با نگاه واقع بینانه ای به این عکس ها نگاه و آن چیزی را که در این تصاویر می بینند لمس کنند.
صادقی با بیان اینکه عکاسی جنگ در دهه اخیر شکل کلیشه‌ای به خود گرفته است، گفت: اگر با این نگاه به عکاسی جنگ بنگریم و عکاسی جنگ مورد نقد قرار گیرد، از حالت کلیشه‌ای فاصله می گیریم و حقیقت زندگی برای جوانان قابل درک خواهد شد.
وی، زندگی امروز را بعضا ریاکارانه و کاذب قلمداد کرد و افزود: زمانی بود که ملت ایران تمام و کمال به سرزمین خودشان عشق می ورزیدند و شهدا نیز جانشان را با این اعتقاد فدا کردند و من با برپایی این نمایشگاه خواستم همبستگی گذشته را تصویر کنم.
این عکاس پیشکسوت با اشاره به متن استیتمنت نمایشگاهش که توسط سیدمحمد بهشتی خارج از کلیشه‌های معمول نوشته شده است، خاطرنشان کرد: با نگاه غیرکلیشه ای به وقایع می توانیم زیبایی نگاه مردم را برای ساختن آینده کشورمان به کار بگیریم و نقد عکاسی جنگ می تواند این مسیر را باز کند.
وی در پاسخ به این پرسش که سخت‌ترین صحنه ای که تصویر کرده چه بوده است، گفت: به سادگی تصاویری که در نمایشگاه است نگاه نکنید زیرا هر کدام از این عکس ها با شرایط خاصی ثبت شده‌اند. من در خاکریزها حرکت می کردم؛ خاکریزهایی که با خون جوانان بنا شده بود. آن زمان آنقدر همبستگی و عشق وجود داشت که هیچکس از مرگ هراسی نداشت.
صادقی در پایان درباره نمایش تابلوهای سیاه و سفید و رنگی آثارش گفت: من عکس های سیاه و سفید از جنگ را دوست داشتم، اما چون نگاتیو پیدا نمی کردم مجبور بودم رنگی کار کنم. اعتقادی به رنگی بودن عکس ندارم و دوست ندارم بیننده با رنگ عکس از موضوع اصلی منحرف شود. از طرف دیگر تلخی جنگ در عکس سیاه و سفید بیشتر لمس می شود و به همین دلیل اعتقادی به عکس رنگی جنگ ندارم.
