آنوَرِ آبیها!
استرالیا: کشور استرالیا در واقع یک خشکیِ بزرگ بین اقیانوس آرام و اقیانوس هند است که مرکز قاره اقیانوسیه محسوب می‌شود. یک نکته عجیب در مورد استرالیا این است که این کشورِ جزیره‌ای سالی هفت سانتیمتر به سمت شمال حرکت می‌کند! یعنی اگر با همین سرعت به حرکتش ادامه دهد بعد از حدودِ پنجاه و هشت میلیون سال به ژاپن خواهد رسید! اگر شما هم قصدِ سفر به ژاپن را دارید و عجله‌ای هم برای رسیدن ندارید می‌توانید بروید سوار استرالیا شوید و خیلی نرم و آهسته به سمت ژاپن راه بیفتید و در مسیرِ سفرتان از تماشای مناظر اطراف لذت ببرید! تازه شاید ژاپن هم تکانی به خود بدهد و سالی هفت سانتیمتر به سمت جنوب حرکت کند، آن وقت به‌جای پنجاه و هشت میلیون سال، بیست و نُه میلیون سال دیگر به ژاپن خواهید رسید که در این صورت کلی در وقتتان صرفه‌جویی می‌شود! اصلا یک ضرب‌المثلِ استرالیایی هست که می‌گوید: «کوه به کوه نمی‌رسه اما استرالیا به ژاپن می‌رسه!»
بوتساوانا: بوتساوانا یک کشور آفریقایی است که دو چیز در آن زیاد است: فیل و الماس! اما یکی ازعجایبِ فرهنگِ مردم این کشور این است که مادرها بچه‌هایشان را بزرگ نمی‌کنند بلکه بچه را می‌دهند به مادربزرگش تا بزرگش کند! در واقع یک مادر فقط زمانی می‌تواند بچه‌ای را بزرگ کند که خودش مادربزرگ بشود! اگر هم بچه‌ای مادربزرگ نداشته باشد تا بزرگش کند، یک مادربزرگ برایش کرایه می‌کنند! بله، در این کشور مادربزرگ‌هایی هستند که حاضر می‌شوند از بچه‌های بی‌مادربزرگ نگهداری کنند و برای این کار پول دریافت می‌کنند، به همین دلیل به آنها مادربزرگ کرایه‌ای می‌گویند! حالا خودتان فکر کنید آن بچه‌ای که مادربزرگِ کرایه‌ای بزرگش کند چه اعجوبه‌ای از آب درخواهد آمد!
یک ضرب‌المثلِ بوتساوانایی هست که می‌گوید: «ادب از که آموختی؟ از مادربزرگِ کرایه‌ای!»
بولیوی: بولیوی کشوری است کوهستانی در قاره آمریکای جنوبی که بیش از نیمی از مردمش سرخپوست هستند. بولیویایی‌ها یک مراسم عجیب دارند به نام «جشن روز جمجمه»! طی این جشن که در روز هشتم نوامبر هر سال برگزار می‌شود، اهالی بولیوی جُمجُمه مُردگانشان را که از قبل در مکان‌‌هایی ویژه نگه‌داشته‌اند، برمی‌دارند و آنها را با برگ گل رُز تزئین می‌کنند، سیگار برگ در دهان این جمجمه‌های بیچاره می‌گذارند، عینک آفتابی به صورتشان می‌زنند و کلاه‌های رنگی و جورواجور بر سرشان می‌گذارند، سپس در جعبه‌ای قرار می‌دهند و دسته‌جمعی به قبرستان شهر «لاپاز» می‌روند. در این مرحله گروه‌های موسیقی که از قبل در قبرستان مستقر شده‌اند شروع به نواختن آهنگ‌های شاد می‌کنند تا روح امواتشان شاد شود! بزرگترین مشکل این جمجمه‌ها این است که به دلیل نداشتنِ دست نمی‌توانند همراه با آهنگ‌هایی که برایشان پخش می‌شود بشکن بزنند و از خودشان خوشحالی نشان دهند که امیدواریم مسئولین بولیوی به این مشکل هم رسیدگی کنند! خلاصه اگر روزی به بولیوی رفتید و دیدید که کُلی جمجمه دور هم نشسته‌اند و دارند گُل می‌گویند و گل می‌شنوند و از موسیقی زنده لذت می‌برند اصلاً تعجب نکنید و بدانید که این جشن جمجمه‌هاست! یک ضرب‌المثلِ بولیویایی هست که می‌گوید:
«جمجمه‌ای که از موسیقیِ زنده لذت نَبَرد مُرده است!»
مجله رشد نوجوان