برندگان عبوس

شما را نمی‌دانم ولی من معتقدم خندیدن رفتاری انسانی است و نخندیدن هم مهارتی قابل افتخار نیست. از کی تا به حال هرکس بخندد می‌سوزد و هرکس نخندد پیروز می‌شود؟ در دنیایی که من دوستش دارم، آدم‌های خوش‌خنده و افرادی که همیشه لبخند به لب دارند، جایزه می‌گیرند، نه آنها که عبوس و اخمو یک گوشه می‌نشینند و با یوبس بودن خود حال دیگران را هم بد می‌کنند. خنده، حاصل درک و فهم است. یعنی کسی که یک موضوع را درک نکند و نفهمد به آن نمی‌خندد مثل پخش کردن فیلم‌های چارلی چاپلین برای یک گاو. گاو نمی‌خندد چون درک و فهمی از موضوع ندارد. کسی هم که می‌خواهد نخندد مجبور است خود را به نفهمی و نادرکی بزند. و این خوب نیست که انسان از رفتار انسانی خود دور بشود.
من نمی‌خواهم بگویم جوکر بد است. نمی‌خواهم بگویم نباید ساخته بشود. نمی‌خواهم بگویم ایده بدی است. می‌فهمم که آنها نمی‌خندند تا مخاطب را بخندانند. می‌فهمم که مخاطب به زور زدن‌های بازیگران برای نخندیدن، می‌خندند. می‌فهمم که این فقط یک رئالیتی‌شوی ساده است و قرار نیست تبلیغ نخندیدن را بکند. اما من فقط یک حرف دارم؛ آن هم این است که بیایید در هنگام تماشای جوکر به کسی که کلا نمی‌خندد و اول می‌شود، آفرین نگوییم. فکر نکنیم او توانمند است و کسی که زودتر از همه می‌خندد ناتوان. خیال نکنیم هرکس یوبس‌تر است، بازیگر بهتری است و هرکس زودتر می‌خندد بی‌عرضه است. تصور نکنیم هرکس زودتر می‌خندد خویشتن‌دار نیست و به کسی تا آخر نمی‌خندد ماشاالله نگوییم. در برنامه جوکر برای من آن افرادی که زودتر از بقیه می‌خندد اتفاقا عزیزتر و دوست‌داشتنی‌تر از آنهایی هستند که نمی‌خندند تا جایزه ببرند یا ثابت کنند خیلی خفن هستند.
شما را نمی‌دانم ولی من معتقدم نخندیدن مهارت نیست. اگر هم باشد مهارت افتخارآمیزی نیست.