درآمیختن درونمایه‌های ایرانی با سبک‌ها و تکنیک‌های مدرن
ابوالقاسم سعیدی سال 1305 در اراک متولد شد. او در سال ۱۳۲۹ شمسی برای تحصیل در مدرسه هنرهای زیبای پاریس (بوزار) به فرانسه مهاجرت کرد و از آن زمان تا کنون سعیدی هم در ایران و هم در فرانسه زندگی کرده است.
حضور مفهوم نامیرایی و ارائه منظری خوش بینانه از جهان از خصوصیات نقاشی های سعیدی هستند. در آثار این هنرمند پیوسته با نقش مایه های رنگین انتزاعی در قالب کلی اشکال فیگوراتیو-درختان یا طبیعت بیجان- همراه با خصلت های شاعرانه مواجه می شویم. او به طبیعت عشق می ورزد و به ترسیم درختانی با شاخه های متراکم و انبوه یا در دوره های بعدی، طبیعت بیجان- در اشکال چکیده نگارانه با پختگی ای که در سبک شخصی اش به دست آورده بود- می پردازد. غلبا طبیعت ها و مناظرِ متقارن آرام او با رنگ های ملایم یادآور نامیرایی و تعلیق زمان هستند.
ابوالقاسم سعیدی تصویرگر مدرن باغ ایرانی است. در فرهنگ و معماری ایرانی، انگاره باغ پُردرختی که یادآور بهشت برین است، جایگاه ویژه‌ای دارد. باغی که نمود عینی آن از سرزمین کهن پارس و در جوار مجموعه عظیم پاسارگاد آغاز می‌شود، سده‌ها در این فرهنگ شاخ و برگ می‌یابد، بر هنرهای مختلف تأثیر می‌گذارد و سرانجام تصویر مدرنیستی آن در سده اخیر، در آثار هنرمندی چون ابوالقاسم سعیدی تجلی می‌یابد.
1/ابوالقاسم سعیدی / بدون عنوان/ 1385/ رنگ‌روغن روی بوم/ ۹۶×۱۴۵ سانتی‌متر
درخت‌های سعیدی همچون اثر پیشِ‌رو، همیشه بلند و کشیده هستند. گاه برگ‌های انبوه دارند و گاهی شاخه‌های لختِ سر به فلک کشیده خود را به دست باد می‌سپارند. حضور باد در آثار وی چنان وزان و پُرصداست، که همواره ترکیب‌بندی موربی از درخت‌های رقصان را ایجاد می‌کند. درخت‌ها و گل‌های سعیدی معمولاً در معرض باد بهاری هستند؛ بادی که بر خلاف باد سرد پاییزی، طراوت و زندگی به آثار وی می‌بخشد.
اگر چه خورشید بر خلاف بسیاری از آثار سعیدی، در این اثر نمی‌درخشد، اما تابش غیرمستقیم آن بر این فضای بهاری طربناک محسوس است. نوارهای افقی ترکیب‌بندی در اثر پیش‌رو، به ترتیب نشانی از سه عنصر حیات‌بخش خاک، آب و باد دارد. غیبت انسان و فیگور در این طیف از آثار سعیدی، حضور طبیعت را هیمنه‌ای مضاعف می‌بخشد و در عین‌حال انسان معاصر را به خویشتن‌نگری عارفانه‌ای دعوت می‌کند. عرفانی که سرچشمه آن شاخ و برگ‌های انبوه و دوایر متحدالمرکز خورشیدگون اثر است.
آخرین پرده از این صحنه‌آرایی بهشتی، میوه‌ای است در میانه تصویر و در کانون توجه که از نوبرانه باغ نقاش به مخاطب پیشکش می‌شود. ابوالقاسم سعیدی به عنوان یکی از میراث‌داران طبیعت در هنر مدرن ایران، با تصویر کردن عناصر رنگین و درخشان از طبیعت دست نخورده بهشتی، چشمان مخاطب را به ضیافتی از جنس نور و نسیم دعوت می‌کند.
02/ ابوالقاسم سعیدی / بدون عنوان/ 1370/ رنگ‌روغن روی بوم/ ۹۶×۱۴۵ سانتی‌متر
درختان ازلی ابوالقاسم سعیدی همچون اثر پیش‌رو، همیشه بلند و کشیده هستند. گاه برگ‌های انبوه دارند و گاهی شاخه‌های لخت سر به فلک کشیده خود را به دست باد می‌سپارند. حضور باد در آثار وی چنان وزان و پُرصداست، که همواره ترکیب‌بندی موربی از درختان رقصان را ایجاد می‌کند؛ حتی اگر همچون اثر حاضر در پشت پنجره و در پس شیروانی‌های سرخ‌رنگ قرار گرفته باشند.اگر چه خورشید بر خلاف بسیاری از آثار سعیدی، در این اثر نمی‌درخشد، اما تابش غیرمستقیم آن بر این فضای بهاری طربناک محسوس است. غیبت فیگور در آثار سعیدی، این‌جا به سبب وجود گلدان گل و شیروانی‌های جلوی تصویر، نشان از حضوری انسانی می‌دهند.
تعدادی از آثار هنرمند را در گالری ببینید.
