روایت امین معظمی از نمایشگاه "خیابان‌های تهران"
نمایشگاه نقاشی امین معظمی با عنوان "خیابان‌های تهران" در گالری اُ برگزار شد. معظمی در گفت‌وگو با هنرآنلاین با بیان اینکه این مجموعه از سه سال پیش آغاز شده است، گفت: بیشتر آثار من درباره محیط اطرافم هستند و بیش از اینکه محتوای ذهنی داشته باشند به آنچه در اطراف ما وجود دارد می‌پردازند.
او درباره چگونگی روی آوردن به نقاشی در شهر گفت: در آپارتمان کوچکی زندگی می‌کردم که باعث می‌شد نقاشی کردن در خانه برایم سخت باشد. به همین دلیل احساس کردم بهتر است بیرون از خانه و در فضای باز نقاشی کنم تا مزاحمتی برای کسی نداشته باشم. بنابراین در مناطق اطراف خانه خود مشغول نقاشی از شهر شدم. هدف من در ابتدا نقاشی کردن از شهر نبود بلکه به خاطر شرایط به این سمت رفتم و به مرور این موضوع آن‌قدر برایم جذاب شد که حساسیت بیشتری نسبت به آن پیدا کردم و حتی وقتی که شرایط زندگی‌ام تغییر کرد و فضای بهتری در خانه داشتم، باز هم نقاشی در شهر را ادامه دادم.
معظمی ادامه داد: با توجه به اینکه وسیله نقلیه برای رفتن به مناطق مختلف شهر نداشتم و نمی‌توانستم ابزار کارم را به راحتی حمل کنم، فقط محله‌های اطراف خانه خود را نقاشی می‌کردم و با هر بار تغییر خانه‌ام، محل نقاشی‌ها نیز تغییر می‌کرد. من همان چیزهایی را می‌کشیدم که یک عابر پیاده در شهر می‌بیند. بیشتر ساختمان‌ها و معماری توجهم را جلب می‌کرد و از بناهای یادبود گرفته تا بانک‌ها، فروشگاه‌ها، آپارتمان‌ها و... مورد توجهم قرار می‌گرفت. اما در کارهای آبرنگ بیشتر به جزئیات پرداختم، مانند گیاهان خودرو که لابه‌لای سنگ‌ها و آسفالت خیابان رشد می‌کنند بدون اینکه کسی آنها را کاشته باشد یا از آنها مراقبت کند.
او درباره عدم حضور انسان در این کارها گفت: دلیل اول آن است که چون آدم‌ها در حال عبور از مقابل من بودند نمی‌توانستم آنها را به‌سرعت نقاشی کنم و باید آنها را ذهنی می‌کشیدم یا از آنها عکس می‌گرفتم که هیچ‌کدام از این حالت‌ها مورد توجه من نبود. دلیل دیگر آن که ساختمان‌ها و بقیه چیزهایی که در شهر وجود دارد توسط آدم‌ها ساخته شده و به‌این‌ترتیب اگرچه آنها حضور مستقیم در نقاشی‌ها ندارند اما به‌طور غیرمستقیم در کارها دیده می‌شوند. اما نکته مهم آن است که با وجود اینکه در نقاشی‌های من انسان دیده نمی‌شود اما قصد نداشتم یک شهر متروک را نمایش دهم. آن‌طور که دیدم بیشتر کسانی که تهران را نقاشی می‌کنند انگار یک شهر متروکه را نشان می‌دهند اما من سعی می‌کنم با کنتراست رنگی که به وجود می‌آورم حس متروکه بودن در کارهایم نباشد، هرچند که انسانی در آن دیده نمی‌شود.
معظمی درباره واکنش‌های مردم شهر به کار خود گفت: معمولا هنرمندان نقاش روحیه درون‌گرایی دارند و برای آنها دشوار است که در حضور دیگران کار کنند. برای من هم این کار سخت بود اما به طور کلی نتیجه مثبتی داشت. گاهی پیش می‌آمد که رهگذری مرا مسخره کند، اما در مجموع آدم‌ها از دیدن نقاشی کردن من لذت می‌بردند، به‌ویژه افرادی که ساکن همان محله بودند از اینکه می‌دیدند کسی مشغول نقاشی کردن از محل زندگی آنهاست خوشحال می‌شدند.
او با اشاره به تفاوت‌های نقاشی کردن در فضای خارجی و داخلی گفت: تفاوت‌های فنی بسیار زیاد است. به عنوان مثال امکان اینکه در شهر بتوانید نقاشی بزرگ بکشید کمتر است. هم‌چنین مسائلی مانند آب‌وهوا و خستگی از کار مداوم روی کار شما و حتی تکنیک و رنگ‌هایی که انتخاب می‌کنید تاثیر می‌گذارد. از سوی دیگر مسائلی مانند شلوغی یا خلوتی محیط، تغییر نور، نشستن یا ایستادن در زمان نقاشی و... باعث می‌شود که مدت کار کردن روی هر اثر تغییر کند و بعضی از آنها را در مدتی طولانی‌تر و بعضی را با سرعت بیشتر و در زمان کمتر به پایان برسانید. همه این مسائل باعث ایجاد تفاوت در نقاشی‌ها می‌شود.
معظمی افزود: در مقابل وقتی که در خانه یا کارگاه مشغول کار هستید با توجه به ثابت بودن محیط، تفاوت چندانی میان کارهای هنرمند به وجود نمی‌آید و اگر بخواهید آثار متفاوتی داشته باشید باید انرژی بیشتری صرف کنید. در این صورت اگر برای نقاش ایجاد تفاوت در کارهایش مهم باشد کار کردن در فضای خارجی این امکان را به او می‌دهد تا این تفاوت را راحت‌تر در کارهایش ایجاد کند. با توجه به اینکه تهران دائماً در حال تغییر است و شهری بسیار بزرگ و متنوع است، سالها می‌توان در آن به نقاشی پرداخت بدون اینکه با محدودیت سوژه مواجه شد.
