مهران حسینی متولد آذرماه سال ۶۵ و دهه شصتی است که بسیاری از ناگفتهها را در مورد او همین در خود مستتر دارد. فوق لیسانس مهندسی صنایع دارد و حدود ۱۹ سال سابقه حرفهای در شعر و کم و بیش ۱۰ سال هم به دنیای طنز و شوخ طبعی قدم گذاشته است. حاصل این همه سال کار و تلاش هم البته دو نسخه کتاب به صورت مجموعه شعرهای او به نام های «در خیابان یکطرفه» از نشر «هنر رسانه اردیبهشت» و مجموعه «اصطکاکتوس» از نشر «نیماژ» است که اتفاقاً این دومی مجموعه طنز و فکاهی است. دو عنوان کتاب هم به صورت گردآوری اشعار طنزپردازان تهیه و چاپ کردهاست که عبارتند از «سنگپای قزوین» و «دلبری برگزیدهام که مپرس» که هردو از نشر سوره مهر منتشر شدهاند. در سابقه مهران حسینی میتوان به برگزیده شدن در جشنوارههای متعدد شعر اشاره کرد؛ از جمله مقام اول جشنواره سراسری شعر رضوی، مقام دوم شعر طنز مکتوب سوره، مقام اول جشنواره ملی طنز اراک، مقام اول جشنواره استانی مطبوعات در بخش طنز و...
توصیه من این است که همه مردم همیشه در صحنه ایران اعم از پیر و جوان و زن و مرد از خانهها دربیایند و هیچ کس در خانه نماند. چنانچه تعطیلی داشتند حتماً و حتماً از هر راه و بیراهی که توانستند خودشان را به شمال برسانند و کنار ساحل یا در پارکها تجمع کنند و چادر بزنند و جوجه کباب و نوشابه میل کنند. اینکه تعطیل کنند و سنت حسنه شمال رفتن را کنار بگذارند بیحرمتی به فرهنگ ایرانی است.
توصیه اکید بنده این است که کلیه مشتریان بانک هر روز حتی اگر کار مهمی ندارند به بانکها بروند و روی صندلی در فاصله کم از یکدیگر بنشینند تا ساعت ۱۴:۳۰ که زمان کاری تمام شود. حتی پیشنهاد میکنم اگر توانستند در صورت همدیگر سرفه یا عطسه کنند که حق مطلب ادا شود.
در نهایت مردم از دولت خدمتگزار هم تشکر کنند به خاطر اینکه ادارات و بانکها را باز نگه داشته ولی از مردم عادی میخواهد که در خانه بمانند و اگر کسی مثلاً چک داشت به بانک نرود و بگذارد آن چک برگشت بخورد تا توصیههای کارشناسی وزارت بهداشت کاملاً رعایت شود.
همچنین هجوم به بیمارستانها به خاطر یهجوری بودنِ تهِ گلو از اوجب واجبات است. اگر همه این کارها صورت بگیرد میشود امیدوار بود که ویروس کرونا همه ما را کنترل کند.
جواب این سوال را جدی میدهم نه به زبان طنز. اینکه احتیاط و مراقبت داشته باشیم ناشی از همان امید به زندگی و آینده است. همه ما میخواهیم از این بحرانها عبور کنیم و زندگی بهتری داشته باشیم. توصیه به ماندن در خانه برای کنترل بیماری است وگرنه کسی از سفر و گردش بدش نمیآید.
به نظرم اگر بحران مدیریت نداشتیم درصد بالایی از مشکل فعلی کنترل میشد و به وجود نمیآمد. اما حالا که به این وضع رسیدهایم مجبوریم روزنه امید را باز نگه داریم و چشم به رحمت خداوند مهربان داشته باشیم و همزمان با رعایت دستورالعملهای سازمان بهداشت جهانی از خود و خانواده در برابر تهدیدهای ویروس کرونا مراقبت کنیم.
این بستگی به سلیقه افراد دارد. اگر با هنر و فرهنگ سروکار دارند میتوانند کتابهای متنوعی که هست را بسته به خواست خود مطالعه کنند یا فیلمهای خوب را از سایتها خریداری کنند و ببینند. اگر به ورزش علاقه دارند در خانه ورزش کنند و شکر خدا برنامههای آموزشی خوبی در هر زمینهای در اینترنت یافت میشود(از ۱۰۰گیگ وزارت ارتباطات هم حتیالمقدور استفاده نشود چون سرعت افتضاح آن مردم را مثل مرغ پرکنده دوان دوان راهی کوچه و خیابان میکند!).
در آخر اگرچه انتظار عجیب و غیرمعقولی است ولی چه خوب میشد اگر دولت محترم با کمک به مردم و در نظر گرفتن بستههای حمایتی، ضرر و زیان مردم و کسبه را در این مدت جبران میکرد تا آنها با خیال راحتتری در خانه بمانند تا به امید خدا ریشه کرونا کنده میشد.
از نظر من خواندن رمانهای خوب و برجسته یکی از بهترین پیشنهادهاست. شاید یکی از رمانهایی که با شرایط فعلی قرابت دارد رمان «عشق سالهای وبا» اثر گابریل گارسیا مارکز باشد. البته کتابهای طنز هم در این ایام خواندنی هستند. به نظرم آثار نثر جمالزاده و مجابی، یا شعرهای ایرج میرزا، عبیدزاکانی و... از قدما خوب هستند. از امروزیها هم آثار زندهیاد ابوالفضل زرویی نصرآباد مثل «تذکره المقامات»، «رفوزهها» و... و طنزپردازان خوش ذوق و باسابقه همعصرخودمان که به دلیل ترس از شرمندگیِ فراموشی پیدا کردن نام و نشانشان را با یک جستجوی ساده بر عهده مخاطب میگذارم. البته از نویسندگان عزیزمان میخواهم برای این شرایط و نیز مراحل بعدی مثل بازگشت گودزیلا، ظهور اژدها، فعال شدن آتشفشان دماوند، جنگ ستارگان، برخورد شهاب سنگ و... هم تولید محتوا داشته باشند. خودم هم ایضاً!
در انتهای کلام از صمیم قلب به عنوان عضو کوچکی از این جامعه برای تمام مردم آرزوی بهروزی و گذر از این تلخیها و ناملایمات فعلی دارم. این روزها گذراست و ما بیش از هر وقت دیگر از این شرایط باید بیاموزیم که در کنار هم بودن چه ارزشی دارد. باید همه مردم به درک اهمیت منافع ملی و ترجیح آن بر خواست شخصی برسند. اینکه عدهای مایحتاج بهداشتی مردم را احتکار میکنند راهی ندارد جز اینکه مردم با هم باشند و ناخالصیها را از بین خود شناسایی و تادیب و اگر نشد اخراج کنند. باید بدانیم که تنها با هم معنای انسان بودن داریم و مرگ برای همسایه هم خوب نیست. دوستی داشتم که میگفت اگر مشکلی را امروز با یک هزینه کم حل نکنی، فردا با چندین برابر هزینه امروز هم حل نخواهد شد. امیدوارم سال تلخ ۹۸ عبرت آموز همه باشد و سال ۹۹ دوران آغاز شادکامی مردم ایران باشد.
با این همه مشکلات اگر درگیریم
مدیون مدیرهای با تدبیریم
ما را کرونا گر نکشد آخر سر
از دست هزار محتکر میمیریم
با آرزوی سلامتی و سپاس از شما
دفتر طنز حوزه هنری