نگاه انسان معاصر به اشیاء روزمره پس از کرونا
به گزارش روابط عمومی مرکز تجسمی حوزه هنری به نقل از ایرنا، الیور وینرایت نویسنده و منتقد بریتانیایی در یادداشتی در روزنامه گاردین می‌نویسد: تا قبل از این که جهانم به چهاردیواری خانه محدود شود، هیچوقت به زیبایی حیاط خانه همسایه‌ها توجه نکرده بودم. این روزها که حتی رفتن به آشپزخانه نیز یک سفر هیجان انگیز است، دنیای پیرامون کاملاً جدید و جذاب به نظر می‌رسد. تنوع در پرچین و الگوی سنگ فرش خانه‌ها مجذوبم می‌کند و توجه به ظرافت به کار رفته در قاب پنجره‌ها به سرگرمی جدیدم بدل شده است.
هیچ چیز به اندازه شش هفته قرنطینه خانگی شما را نسبت به محیط اطراف هشیار نمی‌کند. این پدیده از چشم موزه ویکتوریا و آلبرت لندن نیز پوشیده نمانده است. برندن کورمیر متصدی ارشد طراحی در این موزه که یکی از برترین موزه‌های جهان به جهت داشتن ذخایر غنی از آثار هنری محسوب می‌شود، می‌گوید: پاندمی، اشیایی را در چشمتان برجسته می‌کند که پیش از این هیچگاه حتی به آن‌ها فکر هم نمی‌کردید؛ همه چیز (برایتان) پررنگ‌تر می‌شود.
با توجه به تعلیق نمایشگاه‌های آتی و آینده نامعلوم جمع‌آوری آثار، موزه ویکتوریا و آلبرت لندن در نظر دارد تا مجموعه آنلاینی را تحت عنوان اشیاء پاندمی (Pandemic Objects) به نمایش بگذارد که نشان می‌دهد چگونه طیفی از اشیاء کم اهمیت در دوره شیوع کرونا معنی و هدف تازه‌ای پیدا کردند.
اگرچه این روزها همه چیز با سرعتی بسیار زیاد در حال تغییر است، به عقیده کورمیر، به جای عجله کردن در جمع‌آوری نشانه‌های بی‌دوام و موقتی از دوره پاندمی کووید-۱۹، این موزه باید زمان خود را به توجه به آن چیزهایی اختصاص دهد که درست پیش رویمان هستند. به گفته وی سوال مهم این است که این پاندمی چه چیز جدیدی را درباره آنچه بی‌اهمیت می‌پنداشتیم و به وجودش عادت کرده بودیم، آشکار کرده است.
یکی از اولین چیزهایی که توجه تیم کورمیر را به خود جلب کرد، تعداد بالای علامت‌های دست‌سازی بود که این روزها بر سردر فروشگاه‌ها و مغازه‌ها در سراسر جهان قرار گرفته‌اند. بر روی این علامت‌ها با دستخط هایی درهم و بی دقت، توضیحاتی درباره خدمات جدید ارسال و تحویل فروشگاه و توصیه‌هایی درباره حفظ فاصله دومتری با سایرین به چشم می‌خورد. این کار نکته‌ای را درباره رابطه ما با فناوری و پیام رسانی عمومی عیان می‌کند: علاقه مفرط مردم به پرینترهای جوهرافشان در دهه ۹۰ میلادی از دسترسی به امکانات حرفه‌ای یک انتشارات در خانه، وعده می‌داد. اما با گذشت سه دهه، اغلب افراد که از گیر کردن‌های متوالی کاغذ در کارتریج‌های گرانقیمت به ستوه آمده‌اند، پرینترهای خود را دور انداخته و به قلم و کاغذ روی آورده‌اند. کورمیر در تفسیر رونق گرفتن بازار این علایم دست نویس می‌گوید: درست در لحظه نیاز و زمانی که اوضاع با چنین شتابی در حال تغییر است، ما به دوره استفاده از کاغذ و قلم برگشتیم.
این سنت علامت گذاشتن بر سر در فروشگاه‌ها در مدت کوتاهی به عنوان ابزاری برای نمایش اتحاد و سرگرم نگه داشتن کودکان، به خانه‌ها نیز سرایت کرد. معلمان دانش‌آموزان‌شان را به کشیدن رنگین کمان‌های امید و چسباندن آن‌ها به پنجره خانه‌ها تشویق کردند و چیزی نگذشت که همسایه‌ها با گچ، رنگ نئون و لگو برای خلق رنگین‌کمان‌های ظریف و پرنقش و نگار با یکدیگر به رقابت پرداختند. جهان هنر نیز با این جنبش خانگی همراهی کرد و دیمین هرست هنرمند بریتانیایی با یک دسته بال رنگارنگ از پروانه‌ها، رنگین کمان خود را خلق کرد.
کاترین فلاد از متصدیان نمایشگاه سال گذشته غذا در موزه ویکتوریا و آلبرت نیز تاثیر شیوع کرونا را بر تغییر دید افراد درباره محتویات معمول در کابینت آشپزخانه‌ها مورد بررسی قرار خواهند داد. در قرنطینه خانگی که همگی به دنبال رو کردن شیرینی‌پز درون خود هستیم و اینستاگرام در میان رقابت کاربران به صحنه المپیک خمیرترش تبدیل شده، آرد و خمیرمایه به محصولاتی محبوب و پرفروش تبدیل شده‌اند. تا جایی که این روزها کارخانه‌های آردسازی شب و روز کار می‌کنند تا بتوانند نیاز بازار را تامین کنند.
به عقیده کورمیر، جذابیت نان و شیرینی‌پزی در روزهای قرنطینه به میل درونی افراد به استقلال و خودکفایی برمی‌گردد.
در بخش دیگری از تحقیقات برای راه اندازی این نمایشگاه، ناتالی کین نیز بر یک شی روزمره چون دستگیره تمرکز خواهد کرد که در روزگار کرونا به عنوان عامل انتقال بیماری شناخته شد. از اوایل ماه مارس وقتی برای اولین بار اعلام شد که ویروس کرونا تا سه روز بر روی سطوح باقی می‌ماند، نوعی فوبیای دستگیره در جامعه ایجاد شد و افراد برای اولین بار به حقیقت نهفته در پیام کمپین‌های حمایت از معلولان پی بردند که دستگیره‌ها بیشتر از آن که کمک حالمان باشند دست و پاگیرند.
دیگر بخش‌های نمایشگاه اشیاء پاندمی بر دستمال‌های توالت، سرویس‌های پخش آنلاین، برگزاری کنسرت‌های موسیقی و نمایشگاه‌های هنر در بالکن‌ها و احیای سنت استفاده از چرخ‌های خیاطی تمرکز خواهد داشت.
به گفته کورمیر، با وجود تبلیغات اغراق آمیز درباره تولید غیرمتمرکز و طراحی‌های سفارشی با قابلیت دانلود، بسیاری از ما هنور در خانه پرینتر سه بعدی نداریم. اما چرخ‌های خیاطی که در قرن ۱۹ ابداع شد، هنوز یکی از آن وسایلی است که در همه خانه‌ها پیدا می‌شود.
فروش چرخ خیاطی در دوره شیوع کرونا به طرز چشمگیری افزایش یافته است. پیوستن افراد به تلاش‌ها برای تولید انبوه ماسک، به نوعی یادآور جنبش بدوز و رفو کن در جنگ جهانی دوم است.
به هر روی، از فوبیای دستگیره گرفته تا اهمیت یافتن چیز بی ارزشی چون دستمال توالت، انسان معاصر پس از مهار کرونا دیگر به اشیاء روزمره مثل قبل نگاه نخواهد کرد.
