موزاییک های شگفت انگیزِ سان ویتاله

موزاییک همسر امپراتور، تئودورا و ملازمانش (دیوار جنوبی، نیم نگاهی به مُدِ سلطنتی آن دوره دارد

هنرمندان بیزانسی سعی کردند بهشت را در هنرشان مجسم کنند. هنرمندان بیزانسی برای نیل به اهدافشان، به شیوه ی جدیدی نیاز داشتند که مبین شکوه ملکوتی باشد. آن ها موزاییک دیواری را انتخاب کردند که بعدها احتمالا هنرمند رنسانسی "دومنیکو گیرلاندایو" (معلم میکل آنژ)، آن را "نقاشی برای ابدیت" خواند.

بزرگ ترین موزاییک های دیواری در راونا، در کلیسای سان ویتاله و نمازخانه ی سلطنتی سنت آپولیناره نوو در کلاسه، بندر راونا در ساحل آدریاتیک قرار دارد.

در سال 527 میلادی،اکلسیوس، اسقف راونا، کار ساخت سان ویتاله را آغاز کرد.ساخت بنا بیست سال به طول انجامید پس از مرگ اکلسیوس، ماکسیمیانوس کار را در سال 548 میلادی کامل کرد.

ورود به سان ویتاله مثل قدم گذاشتن به بهشت است. موزاییک های شگفت انگیز از قدیسان، فرشتگان، مسیح و حواریون و تصاویری از عهد عتیق شما را محاصره می کنند. باغ های درخشان با پرندگان عجیب، گل های وحشی،میوه و ستاره ها، با شخصیت های مقدس عجین شده اند.

موزاییک تئودورا، در بخش جنوبی بنای سان ویتاله قرار دارد. در این موزاییک چهره ها به رغم مسطح بودن، بیانگر هویت و شخصیت اند، به خصوص چهره ی تئودورا و دو زن سمت چپ او که شاید صمیمی ترین دوستش انتونیا (همسر بلیزاریوس فرمانده ی ارشد ژوستینین) و دختر دوست داشتنی شان جوانینا باشند.

تئودورا در سان ویتاله برابر و هم پایه با ژوستینین ظاهر شده که همین طور هم بوده است. پروکوپیوس، تذکره نویس سلطنتی گفته: «آن ها در طول زندگی شان هیچ کاری را بدون یکدیگر انجام ندادند.» ژوستینین در یکی از قوانینش او را «محترم ترین شریکی که خداوند به ما عطا فرمود» می نامد. تئودورا بیش از هر ملکه دیگری در حیات امپراتور، بر سیاست تاثیر گذاشت. او ژوستینین را تشویق کرد تا قوانینی به نفع محرومان و زنان بنویسد.